Η άλλη όψη…
Μην ζητώντας τα σπουδαία δεν παίρνουμε τίποτε
Γράφει ο Ανδρεάς χριστόπουλος, εκδότης συγραφέας
Είμαστε παγιδευμένοι σε μια “κανονικότητα” ελληνικού τύπου μοναδική στην Ευρώπη. Δεν μπορούμε να την ξεπεράσουμε ούτε υπάρχουν ηγέτες που θα την αλλάξουν. Στην χώρα εκλέγονται πολιτικές ηγεσίες με ταπεινά και ιδιοτελή κριτήρια. Να βάλουν το παιδί σε μια θέση, να του δώσουν μια μετάθεση, να τον διορίσουν σε μια αργομισθία, να μας σβήσουν μια κλήση.
Ουδείς αναζητά φωτεινούς ανθρώπους στα κοινά. Ακόμη και αν εμφανιστούν κάποιοι που θα κηρύξουν τον λόγο της αληθείας, θα φαντάζουν στα μάτια όλων γραφικοί. Κάτι σαν όντα παράξενα που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Ελλάδα, είναι στον κόσμο τους, άρα εντελώς… ακατάλληλοι για δημόσιες θέσεις.
Αυτό που ζούμε (και) σήμερα δεν είναι ένα κακό μεσοδιάστημα με ημερομηνία λήξης, ώστε κάποια στιγμή να λυτρωθούμε. Δεν υπάρχει στον ορίζοντα ένα τέλος της κρίσης και μια νέα αρχή. Ζούμε σταθερά την εξέλιξη της ήδη γνωστής για τα ελληνικά δεδομένα “κανονικότητας” μας και με αυτή θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε.
Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι και εμείς οι απλοί πολίτες έχουμε συνδημιουργήσει αυτή την κανονικότητα τόσο καλύτερα για τις ζωές μας. Ας πορευτούμε στη ασημαντότητά μας χωρίς να ξεγελάμε πια τους εαυτούς μας.
Θα μπορούσε κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής να ισχυριστεί ότι μέσα στην κρίση, οι Έλληνες πολίτες έδωσαν την μάταιη μάχη κάτι να αλλάξει: Έστειλαν το ΠΑΣΟΚ στο 5%, πρωθυπουργούς στα σπίτια τους, η αποχή στην κάλπη έπιασε το 50%. Στην απελπισία τους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (ψεύτες – εμμονικούς με την εξουσία), Λεβέντη (καζούρα), Χρυσή Αυγή (τραμπούκους). Φυσικά με τέτοιες ψήφους όλα έγιναν χειρότερα. Άρα, πάλι συνεχίσαμε να ψηφίζουμε λάθος.
Αρχίζω με πικρία να πιστεύω ότι ψηφίζουμε σταθερά λάθος γιατί τελικά αυτό θέλουμε. Είμαστε δεξιοί γιατί ήταν και ο πατέρας μας. Είμαστε αριστεροί γιατί στον εμφύλιο η οικογένεια βίωσε διώξεις. Είμαστε με τον Σώρρα γιατί είμαστε απαίδευτοι.
Ακόμα χειρότερα με πικρία πιστεύω ότι έχουμε την πολιτική ηγεσία που μας αξίζει. Δεν έχουμε κριτήρια για να επιλέξουμε τους σωτήρες μας, ούτε έχουμε την απαίτηση να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ότι μας βασανίζει εδώ και 200 χρόνια. Όλοι βολευόμαστε από την απουσία σκέψης και ήθους. Είμαστε μέρος του τίποτα αυτής της χώρας.
Αν πραγματικά ζητούσαμε τα σπουδαία και τους σπουδαίους, θα τα είχαμε. Δεν τα ζητήσαμε ποτέ.
