Η άλλη όψη…
Σκιαμαχίες με φόντο την οικονομική καταστροφή
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Το δήθεν σενάριο είναι: Παίρνουμε κάτι για το χρέος, ώστε να θεωρηθεί βιώσιμο, να βγούμε στις αγορές και να ενταχθούμε στην διεθνή οικονομική κανονικότητα. Το πραγματικό σενάριο είναι: Παίρνουμε κάτι για το χρέος ώστε να ισχυριζόμαστε στους ιθαγενείς της χώρας ότι διαπραγματευτήκαμε σκληρά και τα καταφέραμε και πως οι μειώσεις των συντάξεων και οι αδικίες δεν πήγαν στράφι.
Έτσι η χώρα βουλιάζει οικονομικά εδώ και ένα χρόνο “για τα μάτια του κόσμου”. Για την επικοινωνιακή τακτική, όχι για την ουσία.
Η ουσία ξέρετε είναι διαβολικά απλή: Κλείνεις της αξιολόγηση γρήγορα (πριν 15 μήνες…), αποδέχεσαι ότι το χρέος θα συζητηθεί μετά το πέρας του τρίτου μνημονίου, δηλαδή το καλοκαίρι του 2018, συνεχίζεις να παίρνεις χρήματα με επιτόκιο σχεδόν στο 1% και έτσι, ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΕΙΣ τις αγορές που βλέποντας την προσαρμογή σου σε ό,τι πρέπει βγάζουν θετικές για την χώρα εκθέσεις.
Αντίθετα, καθυστερώντας, φοβερίζοντας, υβρίζοντας και γενικώς δημιουργώντας κλίμα τρόμου (μια χώρα με μη βιώσιμο χρέος που δεν της το ρυθμίζουν) τα κάνεις όλα χειρότερα. Ακόμα και αν σου κάνουν μια χαριστική υποκριτική ρύθμιση χρέους, οι αγορές θα γνωρίζουν ότι μια έξοδός σου για δανεικά θα είναι σικέ και δεν θα το λάβουν υπόψιν. Στο μεταξύ εσύ θα δανείζεσαι με 5-6% για να παριστάνεις ότι τα κατάφερες.
Ο Σόιμπλε γνωρίζει ότι όλη η τακτική των Ελλήνων είναι εικονική, ανούσια και δεν προσφέρει τίποτε. Μας έχει μάθει πια και περίπου το “γλεντάει”, όπως με την δήλωση ότι ο Τσακαλώτος είναι πολύ καλός αλλά δεν τον εμπιστεύεται ο Τσίπρας. Πλάκα (μας) κάνει.
Ζούμε σταθερά σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας. Από το 2010 μέχρι και σήμερα το πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για τις δήθεν πολιτικές εντυπώσεις. Έτσι αφιερώνει όλο του το χρόνο στο να υποκρίνεται, όχι για να εργαστεί.
Και οι Ευρωπαίοι τι κάνουν; Μας λένε από την αρχή τι θα γίνει και μας αφήνουν να το υπογράψουμε όποτε μας τελειώσει ο χρόνος. Άλλωστε οι επιπτώσεις αφορούν μόνο εμάς. Και τότε, όταν υπογράφουμε, οι Ευρωπαίοι ακούν ότι τους… νικήσαμε
κιόλας. Μιλάμε για παραλογισμούς, αλλά ποιος να αντισταθεί σε αυτούς;
