Η άλλη όψη…
Ένας Έλληνας Μακρόν δεν θα έπειθε κανέναν, θα αποτύγχανε σαν δήθεν γραφικός και άσχετος…
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης-συγγραφέας
Στον τύπο, υπάρχει ένας απόλυτος τρόπος να διαπιστώσει κανείς την ποιοτική πορεία μιας εφημερίδας. Πάς στο αρχείο της και αναζητάς μια έκδοση 5 ή 10 χρόνια πίσω. Μετά την συγκρίνεις με την εφημερίδα της αντίστοιχης ημερομηνίας σήμερα. Αν η σημερινή εφημερίδα είναι καλύτερη από την παλαιότερη τότε τα πράγματα πάνε καλά. Αν όχι… τότε είσαι σε πορεία υστέρησης.
Αυτή η μέθοδος αξίζει να εφαρμοστεί και στην πολιτική. Ας δούμε το πολιτικό προσωπικό της χώρας την δεκαετία του 70, στην αρχή της μεταπολίτευσης. Δίπλα από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή υπήρχαν πάνω από 10 συγκροτημένα και ισχυρά πρόσωπα που θα μπορούσαν να ήσαν αυτοί πρωθυπουργοί στη θέση του. Στεφανόπουλος, Αβέρωφ, Ράλλης, Έβερτ κ.α.
Στο ΠΑΣΟΚ επίσης δίπλα από τον Παπανδρέου υπήρχαν ηγετικά πρόσωπα όπως οι Σημίτης, Γεννηματάς και πολλοί άλλοι. Εις δε την Αριστερά τι να πει κανείς για τους Φλωράκη, Κύρκο, Ηλιού;
Ας συγκρίνουμε το τότε με το τώρα. Τώρα δεν υπάρχει ούτε ένας που να είναι άξιος για πρωθυπουργός της χώρας. Εννοείται ούτε ο νυν πρωθυπουργός που δεν κάνει για την δουλειά, ενώ περιστοιχίζεται από ασήμαντους και ανεπαρκείς. Δεν έχει κανείς τους μέγεθος πρωθυπουργού, ούτε σε μικρογραφία.
Και στα κόμματα της αντιπολίτευσης η ένδοια είναι τραγική. Από τα πολιτικά πρόσωπα, γίνεται μόνο ένας διαγωνισμός ευτελούς ρητορικής στις θλιβερές ραδιο-τηλεοπτικές εκπομπές. Κανείς τους δεν μπορεί ούτε να πείσει, ούτε να προσφέρει ένα μικρό όραμα για το μέλλον μας. Αγνοούν τι συμβαίνει στην κοινωνία, είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως για να την καταλάβουν και να την εκπροσωπήσουν.
Το χειρότερο όλων είναι τούτο: Ακόμα και αν εμφανιστεί ένας Έλληνας Μακρόν, φωτεινός και συγκροτημένος, σπουδαίος και μέγας, υπάρχει ένας λαός να τον αξιολογήσει και εγκαταλείποντας τους φαύλους να γυρίσει σελίδα;
Φοβάμαι πως ένας Έλληνας Μακρόν δεν θα έπειθε κανέναν, θα αποτύγχανε σαν δήθεν γραφικός και άσχετος, οπότε και πάλι θα ξεμέναμε με τους αυτούς τους φθηνούς θεατρίνους της πολιτικής που υποτίθεται ότι αποδοκιμάζουμε.
