Η άλλη όψη…
Ελλάδα είναι μόνο η πλατεία Συντάγματος
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης-συγγραφέας
Πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα δεν υπήρχαν άβατα και γειτονιές γκέτο. Δεν είχαμε το Χάρλεμ της Νέας Υόρκης όπου οι νόμοι να έχουν ανασταλεί, ούτε τις φαβέλες του Ρίο Ντe Τζανέϊρο, όπου δεν μπορούν να μπουν ούτε αστυνομικοί. Τα σπίτια στην Ελλάδα είχαν ανοικτές πόρτες και παράθυρα.
Σήμερα στην φιλήσυχη Ελλάδα, οι δολοφονίες “δι ασήμαντον αφορμήν” είναι καθημερινότητα. Οι απαγωγές πλουσίων για λύτρα δεν έχουν τελειωμό. Ολόκληρες γειτονιές ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας βλέπουν μαζικά το πρωί σπασμένα τα αυτοκίνητά τους από “αγνώστους” που ψάχνουν για λίγα κέρματα ή να πάρουν το ραδιόφωνο.
Και τώρα φτάσαμε στο κοινωνικό χάλι να μιλάμε επίσημα πια για γειτονιές γκέτο ή μέ “άβατο”. Γειτονιές όπως τα Εξάρχεια που είναι πνιγμένες στην αισθητική καταστροφή, στα ναρκωτικά, αυτοδιοικούμενες από ομάδες είτε αναρχικών είτε εμπόρων ναρκωτικών.
Φτάσαμε και στο Μενίδι όπου ένοπλες ομάδες τσιγγάνων, καταληστεύουν σπίτια και μαγαζιά ενώ έχουν το εμπόριο και την φύλαξη των ναρκωτικών.
Ποιες είναι οι αιτίες που η ελληνική κοινωνία βαδίζει προς το πάτο; Στα Εξάρχεια ξέρουμε. Είναι οι αντιεξουσιαστές αλλά και άλλοι που καίγοντας απλά το διασκεδάζουν, που θέλουν να ζουν την ψευδαίσθηση του αναρχισμού, ένα κίνημα που ποτέ δεν μπόρεσε να σταθεί σοβαρά σε συλλογικό επίπεδο.
Και στο Μενίδι ξέρουμε. Οι αμόρφωτοι Ρομά, εντελώς αγγράματοι και αποκλεισμένοι από τη γνώση και τις κοινωνικές λειτουργίες, ήσαν η καλύτερη επιλογή για τους εισαγωγείς ναρκωτικών να τους χρησιμοποιήσουν. Άνθρωποι που δεν κάνουν φορολογικές δηλώσεις, δεν στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο, οδηγούν χωρίς χαρτιά, ξαφνικά βρέθηκαν με όπλα στα χέρια και χρήματα στις τσέπες.
Ξέρουμε λοιπόν. Τι δεν ξέρουμε; Γιατί η εξουσία δεν κινητοποιείται ώστε να εξαλείψει το φαινόμενο. Τι την εμποδίζει; Τίποτε. Τα ξέρει όλα με ονόματα και διευθύνσεις.
Ωστόσο υπάρχει μια διαπίστωση που ίσως να είναι και η απάντηση. Φαίνεται ότι η χώρα βιώνει μια ακόμη αρνητική εξέλιξη: Το κράτος των Αθηνών – που αδιαφορούσε και αδιαφορεί προκλητικά για την περιφέρεια – έχει συρρικνωθεί σε ένα μικρότερο κράτος, αυτό της πλατείας Συντάγματος.
Πλέον τους αρκεί να έχουν τον έλεγχο της Βουλής και του Μαξίμου, όπισθεν αυτής. Έτσι μπορούν να βολεύουν πρόσωπα και καταστάσεις, να υποκρίνονται ότι διοικούν τη χώρα, να αποφασίζουν για την πορεία της. Δυο χιλιόμετρα πέραν της Βουλή όπου βρίσκονται τα Εξάρχεια, δεν ενδιαφέρονται πια, ας καίγονται καθημερινά. Και δέκα χιλιόμετρα μακρύτερα όπου βρίσκεται το Μενίδι, πάλι δεν τους καίγεται καρφί, ας παρελαύνουν αγήματα οπλισμένων ληστών.
Από το “Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα” έχουμε περάσει στο “Ελλάδα είναι μόνο η πλατεία Συντάγματος”. Αυτό βολεύει αφάνταστα ένα εντελώς ανίκανο πολιτικό σύστημα που όσο πιο μικρή είναι η… “χώρα” που κυβερνά τόσο καλύτερα.
