Η άλλη όψη…
Οι εικονικοί αγώνες συνεχίζονται
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι για τα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου κυοφορήθηκε και γιγαντώθηκε η σημερινή 8χρονη κρίση, ευθύνες έχει και η Αριστερά. Ποτέ δεν παρουσίασε ένα σχέδιο για τη χώρα, μηδένιζε κάθε θετικό που εμφανιζόταν, ενώ δεν είδε και δεν άκουσε ότι όλα γινόντουσαν με δανεικά. Ακόμα και οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων που μονίμως αξίωνε.
Ακόμα χειρότερα, η Αριστερά είχε αποδεχθεί το κοινοβουλευτικό παιχνίδι του δικομματισμού. Εσείς στην εξουσία, εμείς στην αντιπολίτευση, όλοι μαζί χρηματοδοτούμενοι να έχουμε τελικά ένα κλειστό κομματικό λόμπι που δεν χωρά κανέναν άλλον.
Πώς επένδυε πολιτικά αυτή τη συνενοχή η Αριστερά; Με μια πάγια τακτική δήθεν ρήξης που όμως καθήλωνε δημόσια έργα, επενδύσεις, την ίδια την ανάπτυξη της χώρας. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ προερχόταν από τον ιδιωτικό τομέα ή από την κυβέρνηση προσπαθούσαν να το σταματήσουν με κάθε τρόπο.
Στην Πάτρα, η μίνι περιμετρική της πόλης ξεκίνησε πριν 25 χρόνια και ακόμα δεν έχει παραδοθεί αν και είναι ένα έργο τριών το πολύ χρόνων. Στελέχη του τότε Συνασπισμού, κατέθεσαν προσφυγές στο ΣτΕ και το καθυστέρησαν δεκαετίες. Ένα έργο για το κοινό καλό.
Στον Βοτανικό ο ΣΥΡΙΖΑ πια με την ίδια μέθοδο κατέστρεψε το όνειρο του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού και απέτρεψε την μεγαλύτερη ανάπλαση της Αθήνας. Εδώ η επίθεση ήταν κατά του ιδιωτικού τομέα.Είναι χιλιάδες οι περιπτώσεις όπου έργα που θα άλλαζαν πόλεις, θα βελτίωναν την ζωή των ανθρώπων, θα επίλυαν προβλήματα, θα ενίσχυαν την ψυχολογία των πολιτών, ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΗΚΑΝ σκληρά και άδικα μόνο και μόνο για να εμφανίζονται οι της Αριστεράς ότι πραγματοποιούν αγώνες, ότι δίνουν μάχες υπέρ της κοινωνίας, ή ότι αποσοβούν καταστροφές.
Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ αυτή δήθεν αγωνιστική δράση όχι μόνο δεν αποσοβούσε καταστροφές αλλά πολλές φορές τις δημιουργούσε. Σε αυτή δε την ψευδή δράση, δεν συμμετείχαν μόνον οι ηγεσίες των Αριστερών κομμάτων και κάποια απλά κομματικά μέλη, αλλά καθηγητές Πανεπιστημίων, επώνυμοι της Τέχνης, δημόσια πρόσωπα που τα κόμματα της Αριστεράς είχαν τοποθετήσει με προσεκτική επιλογή σε Δήμους, Περιφέρειες, Επιμελητήρια, Συλλόγους κ.α.
Ο… ακροβολισμός τέτοιων προσώπων γινόταν ακριβώς για να έχουν οι κομματικές ηγεσίες “φωνές” οι οποίες εμφανίζονται – πάλι δήθεν… – σαν αυθόρμητη συστράτευση σε ό,τι θα πολεμηθεί.
Μην σας ξενίζει λοιπόν που δεν έρχεται ούτε ένα ελληνικό πλοίο έστω για επισκευές σε ελληνικό ναυπηγείο, ούτε που ο Ελληνικός Χρυσός ενώ δικαιώνεται στα Δικαστήρια δεν του δίνουν τις άδειες. Ούτε που το Ελληνικό των 40-70.000 νέων θέσεων εργασίας ακόμα περιμένει να ξεκινήσει.
Είναι στην κουλτούρα της Ελληνικής Αριστεράς να δίνει εικονικές μάχες για να υποστηρίζει ότι (μας) προστατεύει
