Η άλλη όψη…
Στον πλαστό τους κόσμο του τίποτα
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Σήμερα θα…ξεκουραστώ. Θέλω να πω ότι θα πάρω αποσπάσματα από ένα κείμενο του Στέφανου Κασιμάτη (“Καθημερινή”), που περιγράφει έξοχα την ευτέλεια του πολιτικού λόγου και αξίζει να το απολαύσει κανείς.
Ξεκινά με τον κ. Π. Καμμένο. Αναρωτιέται “πώς είναι δυνατόν όταν στις ΗΠΑ πρότεινε να ανοίξει το ΝΑΤΟ υποκατάστημα στην Ελλάδα, να δηλώνει ευθαρσώς στη Μόσχα και στον Ρώσο ομόλογό του ότι η Ελλάδα είναι στρατηγικός τους εταίρος”.
“Όταν κάνεις το άσπρο μαύρο ακόμα και σε τέτοιο επίπεδο”, γράφει ο Κασιμάτης, “προσβάλλεις τη νοημοσύνη του συνομιλητή σου, μετά του ακροατηρίου σου, και στο τέλος του ίδιου του εαυτού σου”. Και εξηγεί ο Κασιμάτης: “Οι αρλούμπες επιτρέπονται στην πολιτική και μάλιστα επιβραβεύονται αφού υπάρχει από κάτω ένα κοινό που καταπίνει τα πάντα”.
Μετά, για να δείξει την συνεχή αρλουμπολογία των κυβερνώντων, φέρνει το παράδειγμα της υπουργού Θεανώ Φωτίου: Όταν την ρωτούν πόσα παιδιά έμειναν φέτος εκτός παιδικών σταθμών απαντά: “Δεν έμεινε κανένα παιδί εκτός, που ο γονιός του βρήκε θέση”.
Είναι σαν να ρωτάς πόσοι χάθηκαν στο ναυάγιο (σχολιάζει ο Κασιμάτης) και ο αρμόδιος να σου απαντά: “Ούτε ένας από όσους δεν ήσαν μέσα στο πλοίο”.
Σχολιάζω εγώ τώρα: Πέρα από το γέλιο τύπου Δελφινάριου που προσφέρει καθημερινά το πολιτικό προσωπικό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, υπάρχει και η καθόλου ευχάριστη πραγματικότητα που (μας) λέει ότι μολύνοντας διαρκώς την ατμόσφαιρα με δολοφονίες λέξεων και νοημάτων και ψέματα που θα τα ζήλευε και ο Μυνχάουζεν, απονευρώνεις την κοινωνία, την παραλύεις, την μετατρέπεις σε ένα κουφάρι με κενό ουσίας.
Κανείς δεν θέλει ούτε μπορεί να εμπλακεί στον πλαστό κόσμο του τίποτα των κυβερνώντων, όπου τίποτε πια δεν έχει νόημα και πολύ περισσότερο δεν έχει νόημα η ελληνική γλώσσα. Κουρελιάστηκε κι αυτή.