Η άλλη όψη…
Ο νάρκισσος και ο άχρηστος
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Οι σκιαμαχίες μεταξύ Βόρειας Κορέας και ΗΠΑ αποδεικνύουν ότι ο πλανήτης Γη βιώνει μια αδιανόητη νοηματική ευτέλεια: Ένας εντελώς ανίκανος περί την πολιτική Τραμπ, αρχηγός υποτίθεται του κυρίαρχου κράτους στον κόσμο, να έχει καταντήσει μαριονέτα ενός ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ νεαρού νάρκισσου που κυβερνά το μοναδικό κράτος – φυλακή που υπάρχει.
Από κοντά ένας εκτεταμένος παραλογισμός από Μέσα Ενημέρωσης και πολιτικούς που αποδεικνύονται ανίκανοι να αξιολογήσουν τα απλά της κοινής λογικής.
Στα σοβαρά συζητούν αν ο Κιμ Γιονγκ Ουν πατήσει το κουμπί και στείλει πυρηνική βόμβα προς τις ΗΠΑ. Υπάρχει πιο παράλογη εκτίμηση από κάτι τέτοιο; Δεν ξέρει ο Κιμ Ουν ότι πριν καν φτάσει ο πύραυλος του κάπου α) θα τον έχουν ανατινάξει στον αέρα και β) Η Β. Κορέα θα έχει εξαφανιστεί σε λίγα λεπτά από τον χάρτη (μαζί και αυτός);
Τι πραγματικά συμβαίνει λοιπόν; Ο νεαρός νάρκισσος Κιμ Ουν πέραν της απόλαυσης που του δίνει το γεγονός ότι ολόκληρος ο πλανήτης ασχολείται μαζί του, έχει δύο απλούς στόχους.
Ο πρώτος είναι να ενώσει τους φυλακισμένους πολίτες τους υπό της ΔΗΘΕΝ απειλή των ΗΠΑ. Να τους κρατά σε επαναστατική γυμναστική και να ξεχνούν ότι πεινούν, δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, δεν υπάρχει ενημέρωση, κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή με εκτέλεση ή φυλακή κ.ο.κ.
(Η δήθεν απειλή των ΗΠΑ είναι ένα αστείο φυσικά. Τι να θέλει κανείς από μια απομονωμένη χώρα στα ψηλά του πλανήτη; Τίποτα).
Ο δεύτερος στόχος είναι όταν θα φτάσει σε διαπραγματεύσεις να κερδίσει το δικαίωμα της πυρηνικής δύναμης, σε μια απλή λογική βάση: Αφού έχετε εσείς, να έχω και εγώ.
Όλα τα υπόλοιπα, ότι δηλαδή είμαστε κοντά σε πυρηνική σύρραξη, είναι πρωτοφανείς γελοιότητες. Δεν πρόκειται να ανοίξει μύτη.
Από την όλη ιστορία κρατείστε έναν Κιμ Γιονγκ Ουν που παίζει play station, γνωρίζοντας ότι δεν έχει καμία δυνατότητα να επιβάλλει όρους και κανόνες και έναν εντελώς άχρηστο Τραμπ που με δηλώσεις του τύπου “25 χρόνια μόνο μιλάμε (ώρα να μιλήσουν τα όπλα)” εξυπηρετεί την Βόρεια Κορέα να παραμένει ακόμη πιο εύκολα ένα κράτος – φυλακή. Τα παιδία παίζει (και δυστυχώς τα παιδία κυβερνά!).