Η άλλη όψη…
Και νεκροί από το κράτος-εργοδότη
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Την δεκαετία του ΄80 η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε μια μαζική κρατικοποίηση μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών. Ανέθεσε την διοίκησή τους σε κομματικούς, προχώρησε φυσικά σε κομματικές προσλήψεις και στο τέλος κατασπατάλησε μυθικά ποσά για να καλύπτει τις μόνιμες φοβερές ζημιές τους. Ο Α. Παπανδρέου μέσω εκατοντάδων κρατικοποιήσεων έστηνε το δικό του κομματικό κράτος.
Ήταν επίσης και μια ακόμη πράξη της ενοχικής αντιμετώπισης της Αριστεράς που είχε δαιμονοποιήσει τον ιδιώτη και την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Μόνο που δεν οδήγησε παρά σε κτίρια – ερείπια, που στέκονται ακόμα και σήμερα, απολύσεις και δυστυχώς σε απώλειες ζωών.
Γράφω απώλειες ζωών γιατί το 1989 κρατικοποιήθηκε η ΛΑΡΚΟ του καθημερινά υβριζόμενου Μποδοσάκη που την οραματίστηκε, την έχτισε, επέδειξε μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, αλλά αντιμετώπιζε κάθε μέρα έναν πόλεμο χωρίς έλεος από τα Συνδικάτα. Η κρατική ΛΑΡΚΟ, λοιπόν, μετρά από τότε κάθε χρόνο νεκρούς. Τους μετρά με εργοδότη το Κράτος.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι εδώ και χρόνια καταγγέλλουν μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε θανατηφόρα δυστυχήματα, μια φοβερή σε έκταση απαξίωση της εταιρείας που την έχει καταστήσει χρεοκοπημένη με τα ελλείμματα της να τα καλύπτουν οι φορολογούμενοι και φυσικά κομματικές διοικήσεις πάντα χωρίς κανένα σχέδιο.
Αντίθετα από τον ιδιώτη, που αν αποτύχει χάνει τα πάντα και μπορεί να πάει και φυλακή αν δεν έχει σχέδιο, το κράτος των πολιτικών μπορεί να αφήνει την κάθε ΛΑΡΚΟ να φυτοζωεί και τις ζημίες της να της καλύπτουν οι φόροι των άλλων. Μπορεί και να μην πείραζε αυτή η άθλια τακτική, αν δεν χάνονταν ζωές. Θυμίζω λοιπόν ότι έχουν χαθεί πάνω από 80 άνθρωποι, δυο χάθηκαν φέτος. Με το κράτος-εργοδότη κανείς δεν θα λογοδοτήσει για τίποτε. Και φυσικά δεν θα λογοδοτήσουν όσοι την ήθελαν κρατική.
