Η άλλη όψη…
Η κυβέρνηση εισέρχεται σε ένα νέο περιβάλλον
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Η πανδημία έφυγε από την Ελλάδα. Δεν το αποφάσισαν οι επιστήμονες ούτε οι αρμόδιοι υπουργοί. Το αποφάσισαν οι νεαροί δήθεν αναρχικοί στις πλατείες, απλοί πολίτες που σκέπτονται “σιγά μην μολυνθούμε εμείς” και κατακλύζουν παραλίες, τα κατευθυνόμενα κομματικά συνδικάτα που πήραν εντολές να ξεκινήσουν διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις.
Το συναποφάσισε φυσικά η αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν άντεχε με τίποτε την καραντίνα της συναίνεσης και επιτέλους ξεκίνησε να καταγγέλλει από το πρωί μέχρι το βράδυ συμβάλλοντας έτσι στο κλίμα γενικής απελευθέρωσης.
Η κυβέρνηση τους έχει όλους απέναντι και ετοιμάζεται να πάρει μέτρα γιατί πλέον εισέρχεται σε ένα νέο περιβάλλον με μεγάλο βαθμό δυσκολιών, που είναι πιθανό να πληρωθεί πολιτικά αν δεν αντιμετωπιστεί. Τα βασικά μέτωπα είναι:
Η πανδημία που δεν έφυγε και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρέψει. Θα αντιμετωπιστεί με μικρά lockdown. Όπου εμφανίζεται κρούσμα θα αποκλείεται το περιβάλλον του. Δεν θα επιστρέψει η χώρα πάλι σε γενικό κλείδωμα.
– Ανεργία και οικονομική υποχώρηση της χώρας. Εδώ σχεδιάζεται η στήριξη των επιχειρήσεων και η χρηματοδότηση της εργασίας. Όχι επιδόματα για να κάθονται οι άνθρωποι. Επίσης θα δοθεί μεγάλη μάχη ώστε να ορθοποδήσουν ολόκληροι κλάδοι ,όπως ο τουρισμός και η εστίαση. Η προσπάθεια είναι φοβερά δύσκολη και δεν αποκλείεται να φέρει ο ανασχηματισμός αλλαγές προσώπων σε κρίσιμα υπουργεία.
– Η πολιτική σύγκρουση. Με φόντο την οικονομική κατάσταση της αγοράς, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα προσπαθήσουν να φορτώσουν όλη την κατάσταση στην κυβέρνηση και όχι στον κορωνοϊό.
Αυτό το τελευταίο είναι και το σοβαρότερο. Περιγράφει την μόνιμη παθογένεια της μεταπολίτευσης όπου πάνω από την ηθική, τις αλήθειες και το συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας, πολιτικά έχει σημασία “πώς να την φέρουμε στους άλλους”, “πώς να υπονομεύουμε ότι κάνουν, καλό ή κακό δεν έχει σημασία”.
Η μεταπολίτευση των ψεμάτων, του διχασμού και των στρατοπέδων, της απουσίας κάθε σχεδίου και της ασημαντότητας είναι πάντα παρούσα ακόμα και σε εθνικές κρίσεις (Έβρος) και πανδημίες. Η οικονομία κάποια στιγμή πάντα διορθώνεται. Αυτή η πολιτική παθογένεια της χώρας κρατά 200 χρόνια.
