Η άλλη όψη…
Ζήτω το πελατειακό κράτος (ΛΑΡΚΟ)
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε σχεδόν πέντε ολόκληρα χρόνια να εξυγιάνει τη ΛΑΡΚΟ, μια εταιρεία η οποία ενώ μπορεί να λειτουργεί με κέρδη και καλό μέλλον καταβυθίζεται στα χρέη και την απαξίωση.
Όλο αυτό το διάστημα ζήσαμε τρία πράγματα:
α) Οι αρμόδιοι υπουργοί να κρύβονται και να μην δέχονται τους εργαζόμενους. Να εξαγγέλλουν ψευδώς ότι “σε λίγους μήνες έρχεται η οριστική λύση”.
β) Το σύνολο των τότε κυβερνητικών βουλευτών στους 5 νομούς που δραστηριοποιείται η ΛΑΡΚΟ να παραπλανεί εργαζόμενους και πολίτες ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα “η εταιρεία θα μείνει κρατική”. Πάλι ψέματα
γ) Τα συνδικάτα – με κυριότερο αυτό της ΔΑΚΕ – να απαιτούν “να μην αλλάξει τίποτε”, δηλαδή να παραμένουν ενεργές ΟΛΕΣ οι αιτίες που κατέστρεφαν την ΛΑΡΚΟ.
Έτσι, η προηγούμενη κυβέρνηση αφού παρέλαβε μια ΛΑΡΚΟ με χρέη 70 εκατ. ευρώ την παρέδωσε με 400 εκατ. και σε καταστολή. Υπερ-πτωχευμένη.
Τα σχεδόν 5 χρόνια είναι ένας πολύ μακρύς χρόνος για να επιλυθεί το πρόβλημα και όμως όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά αφέθηκε και στην τύχη του. Οι δε ηθικοί αυτουργοί της νεώτερης καταστροφής της ΛΑΡΚΟ, οργανώνουν τηλεδιασκέψεις σωτηρίας (!) λες και ποτέ δεν κυβέρνησαν.
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν ευθύνεται μόνο η προηγούμενη κυβέρνηση για το γεγονός ότι σήμερα η ΛΑΡΚΟ μπαίνει μέσα 130.000 ευρώ την ημέρα. Η καταστροφή της ΛΑΡΚΟ ξεκίνησε το 1989 επί ΠΑΣΟΚ όταν εντάχθηκε στο μέγα σχέδιο κρατικοποιήσεων για να εδραιωθεί το ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Όλες βούλιαξαν γιατί η ΛΑΡΚΟ να είναι εξαίρεση;
Στη συνέχεια, με άχρηστες κομματικές διοικήσεις και υψηλά αμοιβόμενους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, διαμορφώθηκε μια επιχείρηση – τέρας που προσλάμβανε υπεράριθμους κομματικούς, μοίραζε ανύπαρκτες υπερωρίες και επιδόματα και δημιουργούσε ελλείμματα που τα κάλυπτε διαρκλως το κράτος (φορολογούμενοι).
Τα συνδικά δεν απολογούνται ακόμα και σήμερα που αποκαλύπτονται σημεία και τέρατα (συνταξιούχοι σε σπίτια, μισθοί 75.000 ευρώ ετησίως, αδειούχοι που εμφανίζονταν ότι εργάζονται κ.λπ,). Αντίθετα “πριονίζουν” τη ΛΑΡΚΟ με μείωση της παραγωγής μέσω κινητοποιήσεων, με ψευδείς βλάβες σε κρίσιμα μηχανήματα και άλλα… συνδικαλιστικά.
Ωστόσο έχει γίνει οριστικά κατανοητό προς όλους ότι η ΛΑΡΚΟ μπορεί να συνεχίσει και μάλιστα με κέρδη πια, ΜΟΝΟ αν λειτουργήσει με καθαρά οικονομικά κριτήρια αγοράς και όχι με αυτά του πελατειακού κράτους για τα οποία αγωνίζονται η προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση και οι δεξιοί συνδικαλιστές.
Η περίπτωση της ΛΑΡΚΟ είναι μια ακόμη απόδειξη ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τις βαριές παθογένειες της μεταπολίτευσης. Το πελατειακό κράτος είναι πάντα τόσο βολικό για κάποιους, είτε να τους πληρώνει, είτε πολιτικά να το στηρίζουν.
