Η άλλη όψη…
Πως θα πάμε σε μια κοινωνία ευθύνης;
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Το να κάνεις αντιπολίτευση τύπου ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή χωρίς θέσεις και σχεδιασμούς) είναι τόσο απλό. Αν ο Μητσοτάκης κάνει ευρύ αναχηματισμό “είναι η απόδειξη ότι απέτυχε η κυβέρνηση του το παραδέχεται και ο ίδιος στην πράξη”. Αν πάλι κάνει μικρές διορθωτικές κινήσεις “είναι δέσμιος των βαρώνων του κόμματος που δεν τον αφήνουν ούτε υπουργούς του να αλλάξει”. Μονά – ζυγά δικά σου.
Θέλετε άλλο ενα παράδειγμα; Σκουρλέτης, που με ιδιαίτερη ευαισθησία θα πει: «Θα προτιμούσα αυτές τις μέρες που βλέπω τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και την αστυνομία να μπαίνουν μέσα στα λεωφορεία, αντί να μοιράζουν πρόστιμα να μοιράζουν δωρεάν μάσκες. Το λέω σαν παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι υπάρχουν απλά πράγματα που μπορούν να δείξουν στον κόσμο τι πρέπει να κάνει, αλλά όχι και να τον τιμωρήσουν”.
Δηλαδή τι λέμε στον ΑΝΕΥΘΥΝΟ πολίτη; Μην φοράς μάσκα, θα σου δώσει ο αστυφύλακας αν πέσεις επάνω του. Επιπλέον γιατί να μην το επεκτείνουμε παντού κύριε Σκουρλέτη; Οδηγεί τύφλα στο μεθύσι; Τον πάμε εμείς στο σπίτι, δεν μπορεί, μετά θα καταλάβει το λάθος του, δεν θα το ξανακάνει.
Πιστεύω βαθύτατα στην ανθρώπινη προσέγγιση και όχι στα μέτρα καταστολής και το γράφω ειλικρινά. Όμως για να λειτουργήσει μια κοινωνία της συνεννόησης, πρώτα θα πρέπει να υπάρξει η ΠΑΙΔΕΙΑ των μελών της. Πολίτες που θα αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους, που θα γίνονται παραδέιγματα για τους διπλανούς τους.
Εκεί είναι και η διαχρονική αποτυχία της Αριστεράς. Αφοσιωμένη να αποδομεί τον ταξικό εχθρό, έχει ξεχάσει να έχει προτάσεις και να συνθέτει σχέδια για μια κοινωνία ευθύνης. Αυτό σιγά – σιγά την περιθωριοποιεί. Που είναι σήμερα η Αριστερά στον πλανητη Γη των αδιεξόδων και των ανισοτήτων; Μόνο καταγγέλλοντας είναι κάπου σε μια γωνιά
