Η άλλη όψη…
Δικαιοσύνη και πελατειακό κράτος
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Στην Ελλάδα όποια πέτρα και να σηκώσεις από κάτω θα βρεις το κομματικό κράτος. Όλα τα δεινά της χώρας οφείλονται στο διαχρονικά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που βλέπει την εξουσία σαν έπαθλο, το κράτος σαν ιδιοκτησία και τον πολίτη σαν ψηφοφόρο – πελάτη που με χιλιάδες νομοθετήματα, παραθυράκια, εξαιρέσεις, πρέπει να εξυπηρετείται για να είναι “δικός μας” στην κάλπη.
Η τεράστια ευκαιρία να απαλλαγεί η χώρα από το χαοτικό κομματικό κράτος που συστηματικά πολεμούσε και κατήγγειλε η κεντροαριστερά, ήρθε το 1981 όταν η ίδια ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας κι όμως: Αν και κυβέρνησε 28 χρόνια από τα 39 της μεταπολίτευσης δεν άλλαξε τίποτε. Το κράτος – λάφυρο του κομματισμού ήταν μια απόλαυση και για τους κάποτε καταγγέλλοντες το.
Για να δει κανείς την διάβρωση της χώρας από το ελεεινό κομματικό κράτος ας πάει στη Δικαιοσύνη, έναν κρίσιμο θεσμό που αφορά τις ζωές των πολιτών και την οικονομική λειτουργία της χώρας. Εκεί η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην καθυστέρηση αποφάσεων. Τα συνδικάτα και η αριστερά θα ζήταγαν προσλήψεις, ο κρατισμός είναι το άπαν. Όμως η αλήθεια είναι άλλη.
Στην Ελλάδα αναλογούν 26 δικαστές ανά 100.000 κάτοικοι. Στη Γαλλία μόλις 10. Στην Ισπανία 11. Γιατί στις χώρες αυτές, με λιγότερους δικαστές, αποδίδεται γρήγορα δικαιοσύνη και στην Ελλάδα όχι; Λόγω της πολυνομίας.
Το πελατειακό κομματικό κράτος προκειμένου να εξυπηρετεί, νομοθετεί συνεχώς. Χιλιάδες νόμοι αλληλοκαλύπτονται, αναιρούν άλλους, δημιουργώντας ένα νομικό χάος, που απαιτεί πολλαπλάσιο χρόνο για να ερμηνευθεί τι είναι δίκαιο και τι άδικο (αν και σε πολλές περιπτώσεις ισχύουν και τα… δύο. Ότι κρίνει ο δικαστής).
Του χρόνου θα γιορτάσουμε 200 χρόνια ελληνικού κράτους. Η σωστή φράση για την γιορτή είναι “200 χρόνια κομματικού πελατειακού κράτους”. Μην το ξεχάσουν οι διοργανωτές.
