Η άλλη όψη…
Το stereotipo, το Δερματάδικο, ο ντιλιβεράς, το take away
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Παρακολουθώ μια ιταλική κωμωδία με τίτλο “Καλώς ήρθατε στο Νότο”. Ξαφνικά ακούω σε μια ιταλική πρόταση την λέξη “stereotipo” και έκπληκτος διαβάζω ως ελληνική… μετάφραση την λέξη “κλισέ”. Το ψάχνω λίγο και διαπιστώνω ότι η ελληνική λέξη “στερεότυπο” (στέρεο + τύπος), υπάρχει στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, φινλανδικά, δανέζικα, ακόμη και στα τουρκικά!
Με σοκάρει η ευκολία με την οποία η Ελλάδα απαξιώνει υπέροχες ελληνικές λέξεις, κυριολεκτικά τις “θάβει” και στη θέση τους βάζει την χυδαιότητα. Γιατί να με συγχωρείται, χυδαιότητα είναι οι διανομείς να λέγονται “ντιλιβεράδες”. O Guardian αυτές τις μέρες σχολίασε το γεγονός με άρθρο – ανάλυση και μια ερώτηση: Γιατί οι Έλληνες που έχουν με την γλώσσα τους μια λέξη για οτιδήποτε, χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο ξένες λέξεις; Και αναφέρει την χυδαιότητα των click away ή των click inside, lockdown, take away κ.α.
Η απάντηση δεν είναι καθόλου δύσκολη. Οι Έλληνες απαξιώνουν τη γλώσσα τους γιατί το σύστημα εκπαίδευσης που έχουν παραδίδει στην κοινωνία αμόρφωτους πολίτες, που ευκολότερα χρησιμοποιούν την γλώσσα του πεζοδρομίου από την γλώσσα των βιβλίων.
Είναι ένα ακόμη έγκλημα του πολιτικού συστήματος. Των κυβερνώντων που είναι ανίκανοι να οργανώσουν επιτέλους την σωστή Ελληνική Παιδεία, της Αριστεράς που υπερασπίζεται την…. “μαλλιαρή” γλώσσα (το Βυρσοδεψείο που έγινε Δερματάδικο…). των ίδιων του εκπαιδευτικών που δεν πρότειναν ποτέ τίποτε.
Ο κ. Μπαμπινιώτης έχει εξηγήσει ότι η (κάθε) γλώσσα εξελίσσεται και αφομοιώνει και από άλλες γλώσσες λέξεις και νοήματα (π.χ. γκουγκλάρω=αναζητώ στο διαδίκτυο). Σύμφωνοι αλλά εδώ μιλάμε για μια μονόπλευρη πρακτική: Δεν δίνουμε πια λέξεις, μόνο παίρνουμε και όταν λέω παίρνουμε, παίρνουμε ό,τι λεκτικό σκουπίδι βρούμε μπροστά μας. Το οποίο σκουπίδι αναπαράγουν ΟΛΟΙ. Πολιτικοί, πολίτες, Τύπος.
