Η άλλη όψη…
Απροστάτευτη κοινωνία
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Δεν είναι αστείο. Σε μια μόλις ημέρα είχαμε τρία περιστατικά βίας από το δήθεν αναρχικό κίνημα: Μια ομάδα “άγνωστων”, επιτέθηκε στο Αστυνομικό τμήμα Πεύκης, με βελτιωμένες μολότοφ που “θα μπορούσαν να δολοφονήσουν άνθρωπο”.
Με διαφορά ολίγων ωρών, μέλη του Ρουβίκωνα εισέβαλαν στον Ευαγγελισμό και επιτέθηκαν – φραστικά προς το παρόν – σε γιατρό “που παίρνει φακελάκια”. Ενώπιον κάμερας (το βίντεο αναρτήθηκε στο διαδίκτυο) τον απείλησαν πως αν ξαναπάρει φακελάκι “θα του σπάσουν το κεφάλι”.
Τρίτο περιστατικό. Πάλι ομάδα νεαρών εισέβαλε σε… κρεοπωλείο και αφού προπηλάκισε τον ιδιοκτήτη έκανε γνωστό πως θα επιτίθεται σε όσους “σφάζουν ζώα για τροφή”.
Τα παραπάνω περιστατικά είναι πλέον καθημερινά και σε αυτά μπορείτε να προσθέσετε τους εμπρησμούς 8 αυτοκινήτων στα Εξάρχεια, το σπάσιμο εκδοτηρίων εισιτηρίων. Έχουν δε δυο βασικούς παραμέτρους:
Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ: Επειδή το κράτος βρίσκεται σε παραλυσία και δεν μπορεί να εξασφαλίσει μια οργανωμένη κοινωνία που να λειτουργεί (ούτε να συλλαμβάνει δράστες τέτοιων παρανομιών), έχουμε φτάσει στην αυτοδικία. όποιος θεωρεί ότι πρέπει να αγωνιστεί υπέρ της κάθε λόξας του παίρνει το νόμο στα χέρια του.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ: Ειλικρινά, ας μου πει κάποιος αν αυτές οι δράσεις διαφέρουν σε κάτι από της “Χρυσής Αυγής”, μηχανοκίνητα τμήματα της οποίας κυκλοφορούσαν στους δρόμους και έδερναν – και δέρνουν – αλλοδαπούς στους δρόμους και έσπαγαν μαγαζιά τους.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι από τη φύση τους ατελείς. Δυστυχώς δεν επαφίεται στην καλοσύνη των ανθρώπων η λειτουργία τους. Είναι αναγκαίοι και οι νόμοι και οι μισητοί μηχανισμοί καταστολής (Αστυνομία – Στρατός). Μάλιστα χωρίς αυτούς τους μισητούς μηχανισμούς δεν θα μας έπαιρνε πάνω από λίγες ώρες να καίμε, να λεηλατούμε, να δέρνουμε κ.ο.κ.
Για την ομαλή λειτουργία κάθε κοινωνίας ο πολίτης έχει την ευθύνη να τηρεί τους νόμους, να τιμωρείται όταν τους παραβαίνει. Οι νόμοι είναι ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΣΥΦΩΝΙΑ των μεταξύ μας σχέσεων. Όποιος δεν συμφωνεί με αυτούς μπορεί να τους αγνοεί, ποτέ όμως εις βάρος συνανθρώπων του.
Αφήνουν την ΑΣΥΔΟΣΙΑ να καταστρέφει στο όνομα της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης. Αυτό διαλύει αργά αλλά σταθερά τον κοινωνικό ιστό και τα θύματα θα είναι οι απλοί ανώνυμοι άνθρωποι. Η παραλυσία στη χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο πρωτοφανούς ανομίας που κανείς δεν γνωρίζει τι θα αποφέρει.
