Η άλλη όψη…
Το ανύπαρκτο που επινοούν, πάντα τους εκθέτει
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Έχω ξαναγράψει για το πώς το ανύπαρκτο γίνεται κεντρικό θέμα στην πολιτική σκηνή της χώρας, απασχολώντας την κυβέρνηση, τα κόμματα, τα ΜΜΕ, στο τέλος και κάποιους πολίτες. Το ανύπαρκτο έχει αντικαταστήσει την υποχρέωση των κομμάτων να αναζητούν λύσεις για τον τόπο, να αφουγκράζονται τα κοινωνικά προβλήματα, να σχεδιάζουν, να προτείνουν, να είναι δημιουργικά και χρήσιμα.
Μπορώ με βεβαιότητα να σας πω ότι στις κομματικές συσκέψεις, αρχηγοί κομμάτων και τα στενά στελέχη τους, δεν συζητούν για την κοινωνία. Αναζητούν επικοινωνιακά τρικ να “πλήξουν” τον αντίπαλο. Να “του τη φέρουν”. Κυριολεκτικά είναι η ΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ, την οποία αναπαράγουν οργανωμένα από τα φιλικά τους ΜΜΕ το Διαδίκτυο και τους βουλευτές – φερέφωνα που πιθηκίζουν στα κανάλια.
Αυτή η απουσία δημιουργικής πολιτικής και η αφοσίωση στην υποστήριξη του ανύπαρκτου τους εκθέτει βέβαια γιατί πάντα συναντώνται με τον εαυτό τους. Για την Ελληνογαλλική Συμφωνία – με την οποία συμφωνεί το 75% των Ελλήνων – επινόησαν το ανύπαρκτο ότι δήθεν θα έρχονται φέρετρα Ελλήνων από το Σαχέλ (όπου ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να πάει Έλληνας στρατιώτης). Επίσης ότι είναι εκτός προϋπολογισμού.
Δέκα μήνες πριν όμως ήταν ο αρχηγός των εμπνευστών του ανύπαρκτου που υποστήριζε σε συνέντευξη ότι η κυβέρνηση καθυστερεί αυτή τη συμφωνία. Ζητούσε δε ακριβώς αυτό που συμφωνήθηκε και μάλιστα σε καλύτερες τιμές.
Σε μια δεύτερη επινόηση του ανύπαρκτου με αφορμή την υπόθεση Κουρτς στην Αυστρία, ζητούν Εξεταστική Επιτροπή για τα κονδύλια που δόθηκαν στα ΜΜΕ και τις δήθεν στημένες δημοσκοπήσεις. Πάλι όμως συναντήθηκαν με τον εαυτό τους. Την ώρα που οι καταγγελλόμενες εταιρείες επιβεβαιωνόντουσαν στις κάλπες δυο φορές (ευρωεκλογές και εκλογές), ήταν τα δικά τους φερέφωνα που εμφάνιζαν δημοσκοπήσεις με σχεδόν ισοπαλία και πρώτο τον Τσίπρα στην καταλληλότητα.
Γιατί επινοούν το Ανύπαρκτο; Γιατί δεν ξέρουν ούτε μπορούν τίποτε άλλο να κάνουν. Και τι καταφέρνουν τελικά; Να δηλητηριάζουν καθημερινά τη δημόσια ζωή, τόσο ώστε να μην ασχολείται η κοινωνία με τα πραγματικά και τα σπουδαία που την αφορούν. Και τι δεν καταφέρνουν; Να κυβερνήσουν ξανά. Το ανύπαρκτο δεν θα τους ξαναδώσει εξουσία.
