Η άλλη όψη…
Η χαρά που κρύβει ένας τελικός μπάσκετ…
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κινητοποίησε χιλιάδες ανθρώπους να συμμετέχουν με πολλούς τρόπους στην προσπάθεια του ΠΑΟ να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ευρώπης στο μπάσκετ. Πέρασα από πλατείες, πηγαίνοντας προς το σπίτι για να δω το ματς, και δεν υπήρχε καρέκλα να καθίσεις
Πολλοί μάλιστα κρατούσαν σημαίες, άλλοι φορούσαν κασκόλ, οι περισσότεροι φανέλες της ομάδας! Φαντάζομαι τα ίδια θα γίνουν και σήμερα με τον Ολυμπιακό κόντρα στην Φιορεντίνα στον ευρωπαϊκό τελικό του ποδοσφαίρου.
Εύρισκα πολλές αιτίες, αλλά αποφάσισα να σκεφτώ. Εγώ γιατί συμμετείχα σε αυτό; Και πήρα την απάντηση στο τέλος όταν ο ΠΑΟ νίκησε. Η αιτία ήταν σε μένα μόνο μια. Η χαρά. Ο αθλητισμός σε αυτό το υψηλό επίπεδο μου έδινε χαρά. Και αυτή η χαρά ήταν αντίβαρο σε μια δύσκολη καθημερινότητα, που μάλλον σου την στερεί.
Ξέρετε ο αθλητισμός έχει μια μαγεία: Δεν σε κοροϊδεύει. Δεν υποκρίνεται και σε αυτό το υψηλό επίπεδο δεν είναι αποτέλεσμα του παρασκηνίου. Ο καλύτερος θα κερδίσει. Αλλά κι αν κερδίσει το αουτσάιντερ κι αυτό χαρά δεν δίνει;
Δεν είναι όμορφο να λες ότι για να χαρώ πρέπει να δω… μπάσκετ αλλά συμβαίνει. Και συμβαίνει γιατί στα πολλά η χαρά μας έχει χαθεί. Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι οφείλω απέναντι στον εαυτό μου και στους δικούς μου ανθρώπους να βρω νησίδες χαράς. Μαζί με το μπάσκετ, δεν πειράζει. Χρειαζόμαστε όμως κι άλλες.
