Νεοέλληνες πυρπολητές
Γράφει ο Αντωνάκος Αντώνης, 24-07-2018*
Οι εικόνες ζωντανές, είναι χαραγμένες στο μυαλό μου σαν να ήταν χθες. Θεριστής (Ιούνιος) και Αλωνάρης (Ιούλιος, ενίοτε και Αύγουστος), ο ήλιος πύρωνε την πέτρα. Αγρότες αποκαμωμένοι από τη σκληρή δουλειά, ούτε τρακτέρ υπήρχαν τότε ούτε θεριζοαλωνιστικές μηχανές ούτε φυσικά αυτοκίνητα, άναβαν ένα τσιγάρο για να ξαποστάσουν. Ο τόπος φτενός και στεγνός σκληρός και τσιγκούνης, έπρεπε να τον πληρώσεις με ποτάμια ιδρώτα για να εξασφαλίσεις το «γέννημα» της οικογένειας. Όταν τέλειωνε το τσιγάρο, ακολουθούσε ένα βαθύ φτύσιμο στη χούφτα και εκεί προσεκτικά με σεβασμό στην αδυσώπητη δύναμη της φύσης έσβηνε η γόπα.
Θυμάμαι άντρες γυναίκες και παιδιά να ξεσηκώνονται με τον συναγερμό της καμπάνας όταν, με υπαιτιότητα του τραίνου ή των επιβατών του, ξεπετάγονταν φωτιές δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές. Δεν υπήρχαν πυροσβεστικά αεροπλάνα, δεν υπήρχαν υδροφόρες και δρόμοι ούτε καν δασοπυροσβέστες. Υπήρχε όμως σεβασμός στη φύση. Γιατί οι άνθρωποι που ζούσαν στη φύση και από τη φύση γνώριζαν ότι από αυτήν εξαρτιόταν η ζωή τους και την σέβονταν. Τα δάση ήταν πολύ περισσότερα και τα μέσα ανύπαρκτα ακόμα και το νερό έπρεπε πολλές φορές να βγει με τους κουβάδες από τα λίγα πηγάδια. Όμως παρ’ όλα αυτά οι φωτιές ήταν λιγότερες και όχι τόσο επώδυνες.
Φυσικά οι αιτίες για τις φωτιές είναι πολλές, το συμφέρον (οικόπεδα, βοσκοτόπια, κ.λπ.) η τρέλα (πυρομανία), τα ηλεκτρικά δίκτυα, ενδεχομένως κάποιοι που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση (άλλωστε και η τρομοκρατία την αποσταθεροποίηση επιδιώκει αλλά με άλλα μέσα). Όμως όλα δείχνουν ότι η πιο καταστροφική αιτία είναι η εγκληματική ανευθυνότητα την οποία αναπτύξαμε οι νεόπλουτοι εποχούμενοι απόγονοι των ξωμάχων του περασμένου αιώνα.
Είναι βέβαιο ότι, ενώ ακόμα δεν έχει γίνει ο τελικός απολογισμός της ασύλληπτης τραγωδίας με τους δεκάδες νεκρούς, τις χιλιάδες κατεστραμμένες περιουσίες και την οδυνηρή φυσική καταστροφή, η εικόνα των συν-πολιτών;; μας με το χέρι που κρατάει το τσιγάρο κρεμασμένο έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου θα διεγείρει την αισθητική και την οργή μας. Φυσικά με το θράσος που δημιουργεί η βλακεία και η ατιμωρησία είναι σίγουροι για την αθωότητά τους γι’ αυτό μην τολμήσετε να τους κάνετε παρατήρηση, θα βρείτε τον μπελά σας. Δεν υπάρχει περίπτωση, ακόμα κι αν καμία από τις χθεσινές φωτιές δεν οφείλεται σε αποτσίγαρο, η πιθανότητα να γίνουν στο μέλλον οι ίδιοι δολοφόνοι με το πεταμένο αποτσίγαρό τους να απασχολήσει τον εγκέφαλό τους. Ή εν πάση περιπτώσει ό,τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να ισχύει γι’ αυτούς ότι ισχύει σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο για τους κλέφτες.
*Ο Αντώνης Αντωνάκος είναι εκπαιδευτικός. Επί σειρά ετών δραστηριοποιήθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα, εκλέχτηκε πρόεδρος της ΟΛΜΕ, ενώ διετέλεσε μέλος της Κεντρικής-Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, Γραμματέας Συνδικαλισμού της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος βουλευτής στη Β΄ Αθηνών. Αρθρογραφεί στον έντυπο και διαδικτυακό Τύπo
