Η ημέρα θανάτου, του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού
Η 9η Φεβρουαρίου καθιερώθηκε το 2017 ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας
Η 9η Φεβρουαρίου ημέρα μνήμης του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού (8 Απριλίου 1798- 9 Φεβρουαρίου 1857)έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, σύμφωνα με την υπ. αριθμ. 17889 κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ Β’ 1384/24/04/2017). Η καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας, ήταν μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από την Ιταλία και συγκεκριμένα από τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας, (Ο.Ε.Κ.Α.Ι), κ. Γιάννη Κορίνθιο και τον πρόεδρο της Φιλελληνικής Εταιρίας Ιταλίας, MarcoGaldi, δήμαρχο της Cava de’ Tirreni.
Η αξία της ελληνικής γλώσσας είναι ανεκτίμητη
Πρόκειται για μια γλώσσα που μιλιέται αδιάλειπτα εδώ και 40 αιώνες! Είναι η γλώσσα στην οποία μας άφησαν το έργο τους σπουδαίοι φιλόσοφοι, ποιητές και συγγραφείς. Όμηρος, Πλάτων, Θουκυδίδης, Αισχύλος, Αριστοφάνης, Ιπποκράτης, Ευαγγελιστές, Πατέρες της Εκκλησίας και τόσοι άλλοι.
«Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία γλώσσα η Ελληνική. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής ακόμη σήμερα “ουρανός”, “ήλιος”, “θάλασσα”, “άνεμος”, “σελήνη, όπως το έλεγαν η Σαπφώ, ο Αρχίλοχος, ο Σωκράτης, ο Σοφοκλής, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες μας. Τις ρίζες μας που βρίσκονται εκεί… στα Αρχαία» – Οδ. Ελύτης.
«Είθε η Ελληνική γλώσσα, να γίνει κοινή όλων των λαών» – Βολταίρος.
Ύμνος εις την Ελευθερία (Διονύσιος Σολωμός)
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετρά τη γη.
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (Διονύσιος Σολωμός)
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου ‘γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».
