Σύλλογος Περιπατητών Κοιλάδας Αγίων Αναργύρων Σερρών (ΣΥ.ΠΕ.Κ.Α.Α.Σ.)
Ημερήσιο οδοιπορικό στη Δράμα, στην Ελατιά (Καρά Ντερέ) και τις πηγές του ποταμού Αγγίτη
Στο πλαίσιο των σκοπών και στόχων του, ο Σύλλογος Περιπατητών Κοιλάδας Αγίων Αναργύρων Σερρών ΣΥ.ΠΕ.Κ.Α.Α.Σ πραγματοποίησε την περασμένη Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου, ημερήσιο οδοιπορικό στο Νομό Δράμας, με δύο προορισμούς: α) στην ορεινή και μεθοριακή Ελατιά (Καρά Ντερέ) της δυτικής οροσειράς της Ροδόπης και β) στις πηγές του ποταμού Αγγίτη-Σπήλαιο Μααρά.
Στην Ελατιά, 1600 μ. υψόμετρο, τα μέλη και οι φίλοι του συλλόγου περπάτησαν ανάμεσα στα πανύψηλα έλατα που φτάνουν έως τα 60 μ. και ενημερώθηκαν για την άγρια δασική φύση της περιοχής. Για όλη τη χλωρίδα και την πανίδα του δάσους. Ένα δάσος επιβλητικό, ασύγκριτο σε ομορφιά και δέος, φυσικό μνημείο εφάμιλλο των σκανδιναβικών χωρών, πηγή πλούτου από την ξύλευση και από την κτηνοτροφία. Εκεί όπου οι σαρακατσάνοι πραγματοποιούν τακτικά το αντάμωμά τους.
Στο σπήλαιο των πηγών Αγγίτη, η ομάδα των 50 περιπατητών, ξεναγήθηκε στο εσωτερικό του. Θαύμασε τον πλούσιο διάκοσμο και την αισθητική του, αλλά και την ιστορία του που έχει το σπήλαιο από τη ‘’γέννησή’’ του εκατομμύρια αιώνες πριν. Σπήλαιο που ανακαλύφθηκε μεν πρόσφατα εδώ και 125-130 χρόνια αλλά γρήγορα έγινε πόλος έλξης επισκεπτών και ερευνητών.
Και στις δύο προορισμούς, συνηγόρησε ο καλός καιρός. Παράλληλα, ο Σεπτέμβρης, πρώτος μήνας του Φθινοπώρου, μας επιφύλαξε πανέμορφα χρώματα και αποχρώσεις που γαληνεύουν την ψυχή και προκαλούν τις αισθήσεις. Και στους δύο χώρους που επισκέφθηκαν τα μέλη μας, διαπίστωσαν με λύπη, τις αρνητικές επιδράσεις στη φύση από την κακή κλιματική μεταβολή και την παρατεταμένη ανομβρία.
Το ποίημα που ακολουθεί, γράφτηκε για να υποδηλώσει του λόγου του αληθές.
ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ (ΣΤΗΝ ΕΛΑΤΙΑ)
Μυριάδες τ’ άστρα, γελαστά, μικρά, μεγάλα,
ο ουρανός τ’ αφήνει ν’ ακουμπούνε στο βουνό
κει που αρμέγουν οι βοσκοί το φεγγαρίσιο γάλα
κάτω από τα πράσινα ελάτια στο δρυμό.
Στις κατακόρυφες πλαγιές και στις ψηλοκορφές σου
σκαρφάλωσαν οι κάτασπρες παρεκλησιών θωριές
οι ποιητές σου, δρέψανε βουνίσιες ομορφιές σου,
τραγούδι να σου ψάλλουνε σ’ όλες τις εποχές.
Μέσα απ’ τα φυλλώματα, στης καστανιάς λαγόνες
τρυπώνουνε στα κλέφτικα του ήλιου οι ματιές
ιριδισμοί από χρώματα, των αγριμιών κρυψώνες
κρύφιες κουβέντες των πουλιών, αγάπης, μυστικές.
Κι αν ξεσυνήθισες, βουνό, τον ήχο της φλογέρας
χαρούμενο, ελεύθερο, της λεβεντιάς σκοπό,
στα κυπαρίσσια ανάμεσα κρύα νερά κι αγέρας
ανασασμοί και ψίθυροι πιαστήκαν στο χορό.
Τις χιονοσκέπαστες κορφές, τις νεφελοσκεπές σου,
τις προσκυνούνε αετοί στης πέτρας τις κοψιές,
βιγλάτορες της λευτεριάς, της σκέψης φύλακές σου,
περήφανες του τόπου μας ανάσες και δροσιές.