Η άλλη όψη…
Δυόμισι χρόνια μετά η Ρωσία δέχεται επίθεση!
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Αν δεν υπήρχε το λουτρό αίματος σε Ουκρανία και Ρωσία μπορεί και να συμπονούσαμε τον Πούτιν για όσα τραβάει. Έχουμε 40.000 αθώους νεκρούς στην Γάζα και το Ισραήλ και γίνονται κάθε μέρα διαδηλώσεις. Έχουμε 650.000 νεκρούς από τον Πούτιν – οι μισοί είναι Ρώσοι – και το έχουμε ξεχάσει. Δεν μιλά κανείς.
Ο δυστυχής Πούτιν λοιπόν ξεκίνησε τον πόλεμο θεωρώντας ότι θα κάνει παρέλαση στο Κίεβο. Οι στρατιώτες του είχαν και δεύτερες στολές μαζί τους γι αυτό. Απέτυχε.
Μετά πίστευε ότι σε όσα εδάφη καταλάβει θα τον υποδεχτούν σαν απελευθερωτή με σημαίες και επευφημίες. Ούτε αυτό συνέβη. Στο 18% της Ουκρανίας που έχει εγκατασταθεί, οι μισοί κάτοικοι έχουν φύγει και οι υπόλοιποι είναι σε καθεστώς σκληρής κατοχής. Τους παρακολουθούν τα τηλέφωνα και στο διαδίκτυο, τους εκβιάζουν, είναι φυλακισμένοι από την ρωσική μπότα.
Το επόμενο που ζει ο Πούτιν: Έχει κάθε μέρα 1.000 νεκρούς στρατιώτες. Δεν τον ενδιαφέρει γιατί στέλνει ανεκπαίδευτους από τα βάθη της Ασίας, φυλακισμένους ή όσους διαδηλώνουν κατά του… πολέμου! Όμως οι πόροι (έτσι έχουν βαφτίσει τους ανθρώπους: πόρους) εξαντλούνται.
Και τώρα ο δυστυχής Πούτιν ζει το τελευταίο του δράμα: Η Ρωσία δέχεται επίθεση, Ουκρανοί καταλαμβάνουν πόλεις και χωριά στα εδάφη της , κάτι που έχει να συμβεί από το 1941. (Θυμηθείτε και την επίθεση Πριγκόζιν που κατευθυνόταν προς την Μόσχα και δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν, άλλο ένα δείγμα της ανικανότητας των Ρώσων).
Αναλυτές εκτιμούν ότι η Ουκρανία δεν θα αντέξει αυτόν τον πόλεμο και πως η εισβολή της στη Ρωσία είναι μια κίνηση απελπισίας για να διαπραγματευτεί καλύτερα όταν έρθει η ώρα. Ξεχνούν όμως ότι οι Ουκρανοί πολεμούν εδώ και δυόμισι χρόνια κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να υποθέσει. Αφού δυόμισι χρόνια δεν χάνουν, γιατί να χάσουν τώρα;
