Η άλλη όψη…
Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Νεαρός ξεκίνησα να ψηφίζω πιστεύοντας ό,τι άκουγα. Ένα αθώο παιδί που πίστευε ό,τι του έλεγαν. Τα λάμβανε σοβαρά υπόψιν. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι με παρέσυραν με ψέματα και παραπλανητικές υποσχέσεις. Έτσι πέρασα στο δεύτερο στάδιο. Άρχισα να ψηφίζω τιμωρητικά. Ό,τι τους πονούσε περισσότερο εκτός βέβαια από οτιδήποτε ακραίο.
Σε αυτές τις εκλογές διαπίστωσα ότι ήθελα να περάσω σε τρίτο στάδιο. Για πρώτη φορά να μην πάω να ψηφίσω. Εκτίμησα ότι η αποχή θα είναι πολύ μεγάλη και θα συνιστά ένα καμπανάκι για ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ του πολιτικού συστήματος.(Στα παλιά τους τα παπούτσια βέβαια. Σιγά μην τους ταράξει η μεγάλη αποχή).
Όμως δεν είχα και τι να ψηφίσω. Ακόμη και κόμματα που άλλοτε θα τα επέλεγα για τιμωρία των μεγάλων, δεν με πείθουν, είναι και αυτά μέρος ενός βαριά ανίκανου και παρηκμασμένου συστήματος. Το “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” δεν ισχύει. Όλοι ίδιοι είναι.
Τότε θυμήθηκα και την ταινία – κωμωδία με τον Τζιν Γουάιλντερ, Ντόναλντ Σάδερλαντ που είχε τίτλο “αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα”. Βρήκα ωραίο τον τίτλο, ώστε να πείσω τον εαυτό μου, να μην πάει να ψηφίσει. Συνεχίστε ΟΛΟΙ σας τα ψεύδη, την ανηθικότητα, ότι δήθεν είστε χρήσιμοι και μόνο εσείς είστε κοινωνοί της αλήθειας, συνεχίστε την κωμωδία στην οποία πρωταγωνιστείτε, όμως χωρίς εμένα πια.
Τα σκέφτηκα όλα αυτά αλλά δεν μου πήγαινε να μην ψηφίσω. Είπα: “Θα πάω και θα σκεφτώ τι θα ρίξω”. Αποφάσισα όμως να γράψω όλη αυτή την μάχη που έδινα με τον εαυτό μου σε εσάς. Και δείτε τι μου συνέβη: Γράφοντας τα παραπάνω αποφάσισα να μην πάω να ψηφίσω.
Καληνύχτα σε όλους σας εκεί στα κόμματα. Καταφέρατε ακόμη και εμένα, ένα βαθιά πολιτικοποιημένο πρόσωπο που πάντα ψήφιζε να το διώξετε από την ύψιστη δημοκρατική πράξη, την κάλπη.Και επειδή ΟΛΟΙ σας, υπόσχεστε μια επανάσταση για τις ζωές μας “αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα”.
