Η άλλη όψη…
Η δύναμη του ενός στην πολιτική ζωή της χώρας
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ πέρασε στην ιστορία και με την φράση “Το κράτος είμαι εγώ”. Δεν το είχε πει τυχαία. Παρακολουθούσε στενά τα πάντα, από την θρησκεία μέχρι την καρποφορία των δένδρων (!) και αποφάσιζε μόνος χωρίς να ρωτά φυσικά κανέναν.
Νομοθετούσε, ξεκινούσε πολέμους, έβαζε όρια ακόμα και στην Τέχνη, δηλαδή επηρέαζε τα πάντα. Μεγαλοφυώς πέτυχε να μηδενίσει την όποια επιρροή είχαν οι υπόλοιποι ευγενείς στην πραγματικότητα είχε εγκαταστήσει μια μονοκρατορία χωρίς να υπάρχει τίποτε ανάμεσα σε αυτόν και όλους τους υπόλοιπους (ευγενείς και λαό).
Τηρουμένων των αναλογιών αλλά φυσικά και των προθέσεων (ο Λουδοβίκος σκεπτόταν μόνο την ατομική του δόξα) βρίσκεις εύκολα ομοιότητες στην δημόσια συμπεριφορά του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Ως πρωθυπουργός καθαιρεί υπουργούς (Μηταράκης) χωρίς να ρωτά κανέναν. Και ως αρχηγός κόμματος εξοστρακίζει έναν περιφερειάρχη και βάζει άλλον πάλι χωρίς να ρωτά κανέναν (Πατούλης).
Οι υπουργοί του έχουν παραλάβει έναν μπλε φάκελο ο καθένας και οφείλουν να εφαρμόσουν το περιεχόμενο τους (οι ίδιοι είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν ποιο είναι αυτό).
Ωστόσο ας πούμε μια μεγάλη αλήθεια: Πώς μπορείς να κυβερνήσεις μια χώρα σαν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης όπου ευδοκίμησαν ατάλαντοι, αυλικοί, ανεξέλεγκτοι, υπουργοί χωρίς έργο και χωρίς απολογίες; Θα μπορούσε ο κ. Μητσοτάκης να εφαρμόσει αυτά που νομίζει ότι χρειάζεται η χώρα αν δεν εκμεταλλευόταν στο έπακρο την δύναμη που του έχει δώσει η παρατεταμένη ανυπαρξία αντιπολίτευσης και η λαϊκή επιδοκιμασία στις κάλπες;
Ως πρωθυπουργός και αρχηγός της ΝΔ ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι είναι πια παντοδύναμος και το αξιοποιεί αδίστακτα προς κάθε κατεύθυνση. Καλά κάνει; Θα το δούμε στο τέλος της τετραετίας του… Στις κάλπες τιμωρούνται ή συγχωρούνται όλα.
