Η άλλη όψη…
Μια περιγραφή ειλικρίνειας για τον Κασσελάκη
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Ξεκίνησαν οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά και τις καταστροφές στην Θεσσαλία. Τι δείχνουν; Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν χάνει αλλά είναι στο 40% και κάτι παραπάνω, ενώ ανεβαίνει κι άλλο το ΚΚΕ.
Όλοι οι άλλοι στα ίδια επίπεδα. Μετρήθηκε και ο Κασσελάκης (πριν νικήσεις στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ) και οι αρνητικές γνώμες είναι περισσότερες από τις θετικές. Συνεπώς η είσοδος Κασσελάκη στην πολιτική σκηνή δεν θα επηρεάσει κανέναν πλην του ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλιστα ουκ ολίγοι του χώρου το έχουν καταλάβει. Και για να σας πείσω παραθέτω ένα απόσπασμα του Χάρη Αθανασιάδη, καθηγητή Δημόσια Ιστορίας το Πάντειο που έγραψε:
“… Το 1982, εικοσάχρονος φοιτητής τότε, εντάχθηκα στον Ρήγα Φεραίο (την αριστερή νεολαιίστικη οργάνωση) και δυο χρόνια αργότερα, όντας πλέον εργαζόμενος, πέρασα στο κόμμα, το ΚΚΕ εσωτερικού. Από τότε έως χθες, για 41 και πλέον έτη, ακολούθησα τις περιπέτειες και τις μεταμορφώσεις αυτού του πολιτικού χώρου πάντοτε ως απλό μέλος, δίχως ποτέ να θέσω υποψηφιότητα για κομματικό όργανο ή συνέδριο, δίχως ποτέ να ενταχθώ σε κάποια από τις εσωτερικές τάσεις, συνιστώσες ή ομαδώσεις.
…Αν ο παλιός αρχηγός (Τσίπρας) ήταν τουλάχιστον αυθεντικός, βγαλμένος μέσα από το καμίνι της Αριστεράς και των κινημάτων, ο νέος δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος, ένα κύμβαλο αλαλάζον που φλερτάρει με τη γελοιότητα, ένα κενό σημαίνον όπου ο κάθε απελπισμένος ακουμπά τις ανεδαφικές προσδοκίες του.
Και όσα δεν ελέγχουν οι σύμβουλοι επικοινωνίας που τον πλαισιώνουν, όσα δεν υποδύεται άτεχνα σαν πρωταγωνιστής σαπουνόπερας, όσα δηλαδή ξεστομίζει αυθόρμητα ο ίδιος, θυμίζουν επικίνδυνα την αμερικανική alt right: το φως απέναντι στο σκοτάδι, ο επιδεικτικός πατριωτισμός, η αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό, η χρήση της οικογένειας με τρόπο που εκβάλλει στο βασίλειο της Ανίτας Πάνια και άλλα συναφή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, μα επαναλαμβάνεται καταφανώς ως φάρσα.
Διά ταύτα, ύστερα από 41 έτη, είναι καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά…”.
