Η άλλη όψη…
Το ιδανικό είναι: Αιώνιος φοιτητής με πτυχίο
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Η δημοσιογραφία με κέρδισε από το Σχολείο και έτσι εγκατέλειψα τις σπουδές μου. Μέγα λάθος που όμως διορθώθηκε χρόνια απρόσμενα χρόνια μετά. Με πήρε τηλέφωνο καθηγητής μου να μου πει: “Σε λίγο βγαίνω σε σύνταξη και είσαι ο μοναδικός φοιτητής που δεν έχει περάσει το μάθημα μου. Θέλω να έρθεις στις εξετάσεις και να έχει διαβάσει!”
Το μάθημα ήταν “Οικονομική” και ήταν το μοναδικό που χρωστούσα συν την πτυχιακή μου εργασία. Ντράπηκα και ναι: Διάβασα, το πέρασα, έκανα και την πτυχιακή και χρόνια μετά, (δεν λέω πόσα) πήρα το πτυχίο μου, Μέχρι τότε ήμουν στους αιώνιους φοιτητές. Αν με ρωτούσατε πόσοι είναι οι αιώνιοι φοιτητές ποτέ δεν θα έλεγα οι μισοί, θα μου φαινόταν μια τερατολογία. Κι όμως επίσημα πλέον, ένας στους δύο φοιτητές στα ελληνικά ΑΕΙ ανήκει στην κατηγορία των «αιώνιων».
Γιατί δεν διαγράφονται ποτέ; Γιατί οι νόμοι για την απαλλαγή των πανεπιστημίων από τους ανθρώπους που διατηρούν τη φοιτητική ιδιότητα ακόμα και έπειτα από 15-20 χρόνια από την εισαγωγή τους δεν εφαρμόζονται.
Σημειώστε ότι με τον προηγούμενο νόμο, ο φοιτητής που δεν είχε εγγραφεί για δύο συνεχόμενα εξάμηνα έπρεπε αυτοδικαίως να διαγραφεί από τη σχολή. Ούτε ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε ποτέ. (Ελλάς το μεγαλείο σου ακόμα και όταν νομοθετείς).
Τώρα αν με ρωτήσετε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στα ΑΕΙ θα σας έλεγα η κατεύθυνση. Αν γύριζα το χρόνο πίσω θα σπούδαζα Φιλοσοφία για να την συνδυάσω με την γραφή μου. Και τότε ναι: Θα ήμουν ένας αιώνιος φοιτητής αλλά με ένα διαρκές πτυχίο. Πάντα μα πάντα και μετά το πτυχίο δηλαδή θα ήμουν ένας φοιτητής της Φιλοσοφικής.
Όποιος σπουδάζει αυτό που αγαπά, δεν το παρατά ποτέ. Το πτυχίο είναι μόνο η αρχή.
