Η άλλη όψη…
Περιέργως το μέλλον είναι διαρκώς καλύτερο…
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας
Η γνώμη μου είναι ότι η ανθρώπινη κοινωνία αντέχει τα πάντα και το έχει αποδείξει. Δείτε τους δυο βάρβαρους πολέμους του 20ου αιώνα, με τα εκατομμύρια των νεκρών και τις ισοπεδωμένες πόλεις. Τους θυμίζουνε μερικά μνημεία σε κάποιες πλατείες, πόλεων που έγινα πιο όμορφες από όταν βομβαρδίστηκαν.
Δείτε τις χούντες και τον μαύρο ή κόκκινο φασισμό με τις μαζικές εκτελέσεις, τις φυλακίσεις τους διωγμούς. Δείτε τις πανδημίες, την φτώχεια, τις χρεοκοπίες, τους πλειστηριασμούς, τα χρέη ιδιωτικά και κρατικά. Όλοι και όλα προχωρούν λες και αυτά δεν συμβαίνουν.
Υπό αυτή την έννοια, τι μπορεί να πάθει η ανθρώπινη κοινωνία αν ο Πούτιν σταματήσει να δίνει φυσικό αέριο στην Ευρώπη ή αν αυξήσει κι άλλο τις τιμές; Τίποτα. Οι άνθρωποι θα βρουν τρόπους να ζουν την καθημερινότητα τους, η πρώτη εντολή ζωής είναι “μην σταματάς να προχωράς”.
Κατά έναν περίεργο και μοναδικό τρόπο η κοινωνία των ανθρώπων αντέχει τα πάντα, αν και μοιάζει να μην της αξίζει. Γιατί είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που καταστρέφει, αδικεί, είναι άπληστος, σκορπά τον τρόμο, υπονομεύει το περιβάλλον, ρυπαίνει. Και εδώ είναι αυτή η φοβερή αντίφαση: Από την μία κυρίως ο άνθρωπος της εξουσίας που καταστρέφει και από την άλλη η ανώνυμη κοινωνία που τα ξεπερνά και τα αντέχει.
Μπορούμε να είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι για το μέλλον; Νομίζω ναι. Αυτός ο μαγικός τρόπος που η ανθρώπινη κοινωνία προχωρά ενώ όσοι της κυβερνούν καταστρέφουν, μοιάζει με μια θεϊκή συνταγή που κάπου οδηγεί. Βλέποντας το παρελθόν και συγκρίνοντας το με το παρόν τι άλλο να σκεφτεί κανείς;
