Η άλλη όψη…
Ανθρωπιά να ζουν σαν τα ποντίκια;
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Μόνο βαθύτατη ντροπή μπορεί να νοιώσει κάθε σώφρων άνθρωπος για όλους όσους υπερασπίζονται την παραμονή γυναικών και μικρών παιδιών σε κατειλημμένα κτίρια στα Εξάρχεια (ή και αλλού). Οι δήθεν αριστεροί και οι δήθεν αναρχοαυτόνομοι θεωρούν ανθρωπιστική κανονικότητα να ζουν άνθρωποι σαν τα ποντίκια μέσα σε υγρά και βρώμικα κτίρια, χωρίς κανέναν κανόνα υγιεινής.
Θεωρούν επίσης ανθρώπινη κανονικότητα να είναι οι άνθρωποι αυτοί όμηροι οργανωμένων ομάδων εκβιαστών. Επίσης θεωρούν ανθρώπινη κανονικότητα να καταλαμβάνουν κτίρια ανθρώπων που αδυνατούν λόγω του ελεεινού ελληνικού κράτους να τα πάρουν πίσω και θεατές πια, τα βλέπουν να λεηλατούνται και να καταστρέφονται.
Όλοι αυτοί οι δήθεν ανθρωπιστές ακόμα και όταν κυβέρνησαν δεν έκαναν τίποτε για να φιλοξενήσουν μωρά και μητέρες σε καθαρά κρεβάτια, σε οργανωμένες δομές, με ψυχολόγους, δασκάλους σωστή διατροφή και ανθρώπινη θαλπωρή. Γι αυτούς η κανονικότητα ήταν (και είναι) να ζουν οι άνθρωποι αυτοί σαν ποντίκια αρκεί να είναι καταληψίες, – δηλαδή κόντρα στο κράτος και όχι στηριζόμενοι από το κράτος.
Δεν περίμενα βέβαια να δω τις εικόνες εξαθλίωσης των Εξαρχείων για να αξιολογήσω τον “ανθρωπισμό” σε αυτή τη χώρα. Εμείς δεν είμαστε που έχουμε αφήσει 300.000 Ρομά χωρίς εκπαίδευση; Που τους έχουμε εγκαταλείψει σε τσαντίρια στα λασπόνερα; Που συνεννοούνται μεταξύ τους το πολύ με 300 λέξεις του πεζοδρομίου;
Εμείς δεν είμαστε που βλέπουμε δίπλα μας ναρκομανείς, ανθρώπινα φαντάσματα να περιφέρονται εκλιπαρώντας για λίγα σεντς; Μερικές φορές δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς την ορατή κατάντια μας. Ειλικρινά λυπάμαι…
