Η άλλη όψη…
Στους δρόμους για το ανύπαρκτο ωράριο
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Ακούω για το λεγόμενο ωράριο εργασίας και μειδιώ. Έχει ωράριο εργασίας ο γιατρός της ΜΕΘ; Ο δημοσιογράφος που τρέχει σε μια έκτακτη είδηση; Έχει ωράριο αυτός που εργάζεται μέσω διαδικτύου από το σπίτι του για μια πολυεθνική εκτός συνόρων;
Μπορώ να απαριθμήσω δεκάδες ειδικότητες για τις οποίες δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ωράριο. Η ανθρώπινη κοινωνία έχει εξελιχθεί, δεν υπάρχουν πια κουδούνια και κόρνες που να χτυπούν την λήξη της εργασίας ή το διάλειμμα για… κολατσιό. Τι νόημα έχει λοιπόν το ωράριο; Μόνο ένα: Της σωστής αμοιβής. Να πληρώνεται κάποιος και με βάση τον χρόνο που διαθέτει (αν και πολλοί πληρώνονται πια με βάση το αποτέλεσμα που επιφέρουν).
Η πρόταση του κ. Κωστή Χατζηδάκη για ανακατανομή του οκταώρου που φυσικά ΔΕΝ καταργείται – ντροπή όσοι το λένε – έχει νόημα. Αφού εξασφαλίζει ρητά τα πέντε οκτάωρα της εβδομάδας, δίνει στον εργαζόμενο την ελευθερία κατανομής τους.
Κάποιος μπορεί να χρειαστεί ή να επιλέξει να δουλέψει 10 ώρες τη μία μέρα, αλλά αναγκαστικώς θα δουλέψει 6 την επομένη, ή μπορεί να δουλεύει 10 ώρες επί τέσσερις ημέρες για να κάνει τριήμερο, αντί διήμερου ανάπαυσης. Ακόμα και να προσθέσει μέρες στην κανονική του άδεια. Μάλιστα το οκτάωρο που κανείς δεν μπορεί να το αλλάζει, θα επιτηρείται από ένα ηλεκτρονικό σύστημα.
Τα γνωρίζει όλα αυτά η αντιπολίτευση, αλλά έχει ανάγκη α) από το να προσπαθεί να φθείρει την (εκάστοτε) κυβέρνηση, β) από το να κρύβει ότι δεν έχει πρόταση για τίποτε, γ) Από το να συγκεντρώνει τους οπαδούς της (όσους…). Και εδώ θα χάσουν, φυσικά. Οι λεκτικές κατασκευές και οι νοηματικές φούσκες δεν έχουν πια κοινό.
