Η άλλη όψη…
Μια κοινωνία επιδοτούμενη
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας.
Μια ολόκληρη χώρα έχει εισέλθει στον αστερισμό του… Επιδόματος. Τα Μέσα Ενημέρωσης, έγιναν για λίγο μονοθεματικά. Δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο παρά μόνο πως θα μοιραστεί το επίδομα στους μη έχοντες αλλά και στους ολίγον έχοντες.
Οι πολιτικοί μιλούν μόνο για το επίδομα, αυτοί που το δίνουν πανηγυρίζουν, αυτοί που το καταγγέλλουν εξηγούν ότι έχει προέλθει από αιμοσταγείς φόρους. Οι απλοί πολίτες, έχουν και αυτοί παραμερίσει κάθε τι άλλο από την καθημερινότητά τους και αναζητούν εναγωνίως να μάθουν “πόσα τους αναλογεί να πάρουν”.
Πρόκειται για μια φρίκη. Μια κατάντια που οδηγεί την ελληνική κοινωνία ακόμα πιο κάτω, στο βαθύ σκότος της παρακμής. Φιλοδωρήματα 200 και 300 ευρώ να είναι πια το μέγιστο, να υποκαθιστούν τα σπουδαία της ζωής.
Έχουμε φτάσει σε μια κοινωνία της ελεημοσύνης. Να μοιράζουν ψωμί και τρόφιμα από φορτηγά με τα χέρια των ανθρώπων απλωμένα. Να μοιράζουν κάθε Χριστούγεννα λίγα ευρώ – που σήμερα φαντάζουν και πολλά… – με τους ανθρώπους σε εγρήγορση για το πότε θα τα πάρουν. Να μην υπάρχουν όνειρα για ένα άλλο μέλλον, ένα επίδομα είναι πια το ζητούμενο στη ζωή.
Και που φτάσαμε; Τα επιδόματα να έχουν υποκαταστήσει την εργασία. Με αυτή την τακτική να έχουν επιτύχει την ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ των πολιτών που συνηθίζουν στα ασήμαντα και τα ευτελή, τα θεωρούν περίπου φυσιολογικά και δεν βλέπουν υπεύθυνους για την κατάντια τους να έχουν ανάγκη και να χαίρονται για λίγα ευρώ “κάθε Χριστούγεννα”.
