Η άλλη όψη…
Κρατώντας ένα λευκό χαρτί Α4
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας
μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς τον πραγματικά υπέροχο Τύπο (όχι το κομματικό σκουπιδαριό και την χυδαιότητα της Ελλάδας). Γράφουν λοιπόν οι New York Times:
“Ένα παλιό σοβιετικό ανέκδοτο, αναφέρεται σε άνδρα που συλλαμβάνεται ενώ διαδηλώνει στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας κρατώντας μια λευκή κόλλα χαρτί. «Πώς είναι δυνατόν να με συλλάβετε; Δεν έχω πει τίποτα», λέει ο συλληφθείς. Ο αστυνομικός, όμως, του απαντάει: «Όλοι γνωρίζουν τι ήθελες να πεις».
Το παλιό αυτό ανέκδοτο αποτέλεσε την έμπνευση για τα λευκά χαρτιά Α4 που κρατούν τις τελευταίες ημέρες διαδηλωτές στην Κίνα. Όλη η χώρα γνωρίζει τι εννοούν οι διαδηλωτές, παρότι φοβούνται να το φωνάξουν. Αυτό αποτελεί ευθεία πρόκληση απέναντι στον de facto αυτοκράτορα, Σι Τζιπίνγκ, ο οποίος αδυνατεί να καταπνίξει το κίνημα”.
Όμως κάθε αμφισβήτηση της κινεζικής κυβέρνησης δεν μπορεί να την ανατρέψει. Όπως γράφει η εφημερίδα “στην κινεζική ιστορία, τα μαζικά κινήματα διαμαρτυρίας ξεσπούσαν όχι όταν οι συνθήκες ήταν αφόρητες (όπως κατά τη διάρκεια του λιμού 1959-1962), αλλά όταν οι πολίτες πίστευαν ότι η διαμαρτυρία τους θα είχε τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις στη ζωή τους”.
Και αναφέρει, περιπτώσεις όπως η «εκστρατεία των 100 λουλουδιών» του 1956, η διαδήλωση της 5ης Απριλίου 1976 κατά της Συμμορίας των Τεσσάρων και οι φοιτητικές εξεγέρσεις του 1986 και του 1989 στην Τιενανμέν.
Ωστόσο, αυτή τη φορά υπάρχει το διαδίκτυο. Από τους επιχειρηματίες του Πεκίνου μέχρι και τους οδηγούς ταξί, οι Κινέζοι που ταλαιπωρούνται από τα συνεχή τεστ COVID και τα lockdowns, παρακολουθούν με οργή στις τηλεοράσεις τους τα πλήθη ανέμελων θεατών στα γήπεδα του Μουντιάλ. “Γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι όπως αυτοί
