Σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη
Με το Βραβείο Τέμπλετον τιμήθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του επικεντρώθηκε στη σχέση πίστης και επιστήμης και στην ανάγκη προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παρέλαβε, την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου, το Βραβείο Τέμπλετον, σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του επικεντρώθηκε στη σχέση πίστης και επιστήμης και στην ανάγκη προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Το Βραβείο Τέμπλετον συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο άνω του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, το οποίο διατίθεται για την υποστήριξη του έργου και των πρωτοβουλιών του εκάστοτε βραβευθέντος. Από το 1972 απονέμεται κάθε χρόνο σε προσωπικότητες που συμβάλλουν στη γεφύρωση θρησκείας και επιστήμης και στην προώθηση της πνευματικής κατανόησης.
Στο παρελθόν έχουν τιμηθεί, μεταξύ άλλων, η Μητέρα Τερέζα, ο Θιβετιανός πνευματικός ηγέτης Δαλάι Λάμα, ο Νομπελίστας Ειρήνης και αρχιεπίσκοπος Νότιας Αφρικής Ντέσμοντ Τούτου, καθώς και ο Βρετανός αστροφυσικός και πρώην πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου Μάρτιν Ρις.
Παραλαμβάνοντας το βραβείο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης τόνισε ότι η διάκριση «δεν ανήκει σε ένα άτομο αλλά σε ένα όραμα που εμπνέει το Οικουμενικό Πατριαρχείο επί τρεις δεκαετίες». Υπενθύμισε την πρωτοβουλία του προκατόχου του, Πατριάρχη Δημητρίου, το 1989, να καθιερωθεί η 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχής για την προστασία της δημιουργίας, η οποία υιοθετήθηκε στη συνέχεια και από άλλες χριστιανικές εκκλησίες.
Στην ομιλία του με τίτλο «Όπου Ουρανός συναντά τη Γη: Στοχασμός για την Πίστη, την Επιστήμη και τον Πλανήτη μας», υπογράμμισε ότι «η αποξένωση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας πρέπει να τερματιστεί», σημειώνοντας πως «όταν ένας επιστήμονας μελετά το λιώσιμο των πάγων και ένας θεολόγος συλλογίζεται τους στεναγμούς της δημιουργίας, διαβάζουν το ίδιο βιβλίο σε διαφορετικές γλώσσες». Ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στην περιβαλλοντική κρίση, στην απώλεια του «ιερού ρυθμού του φυσικού χρόνου» και στις συνέπειες για τους νέους, επισημαίνοντας ότι «όταν τα παιδιά μας χάνουν την ελπίδα, αυτό αποτελεί ηθική αποτυχία και πνευματική κρίση». Τόνισε, επίσης, την ανάγκη για «άσκηση» και «μέτρο» απέναντι στην υπερκατανάλωση, χαρακτηρίζοντάς τα ως δρόμο «απελευθέρωσης από τον ατελείωτο κύκλο της απληστίας».
Τέλος, κάλεσε σε συλλογική δράση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Όπως είπε χαρακτηριστικά, «η επιστημονική γνώση υπάρχει, οι πνευματικοί πόροι επαρκούν, τα τεχνολογικά εργαλεία είναι διαθέσιμα. Αυτό που λείπει είναι η βούληση».
