Η άλλη όψη…
Θα στρίψουμε πάλι προς τα βράχια;
Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος, εκδότης – συγγραφέας
Δεν πιστεύω στην ικανότητα της χώρας να πορευτεί χωρίς επιτροπεία. Δεν πιστεύω συνολικά σε ένα πολιτικό σύστημα ράθυμο και αναξιόπιστο που επί 10 χρόνια δεν σχεδίασε τίποτε για την πορεία της Ελλάδος. Ένα πολιτικό σύστημα που ψευδεπίγραφα χωρίστηκε σε μνημονιακούς (που στην αντιπολίτευση γίνονταν αντιμνημονιακοί) και αντιμνημονιακούς (που στην εξουσία γίνονταν μνημονιακοί).
Δεν πιστεύω στον ισχυρισμό της κυβέρνησης που δηλώνει ότι τον Αύγουστο του 2018 η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια και την επιτροπεία και πλέον θα έχει τη συνολική ευθύνη για τα του οίκου μας. Είναι ένα ακόμη ψέμα, αυτή τη φορά τόσο σοβαρό που μπορεί να μας γυρίσει πίσω στο 2010, αν η οικονομία επιστρέψει στην παροχολογία, τις προσλήψεις ημετέρων και στα δεινά του πελατειακού κράτους.
Δεν πιστεύω ούτε τους αναλυτές που θεωρούν κρίσιμη μια έξοδο στις αγορές “για να αλλάξει το επενδυτικό κλίμα στην Ελλάδα”. Πώς θα αλλάξει το επενδυτικό κλίμα όταν η φορολογία είναι ληστρική, οι κανόνες αλλάζουν ανά ώρα, η γραφειοκρατία μπορεί να σταματήσει μια επένδυση για χρόνια ή και για πάντα; Ας είμαστε σοβαροί. Ποια έξοδος στις αγορές; Η Ελλάδα είναι ανέτοιμη σε όλους τους κρίσιμους τομείς.
Αντίθετα, πιστεύω σε μια ομαλή έξοδο από το τρίτο μνημόνιο, με μια πλήρη συμφωνία με τους δανειστές που να εμπεριέχει α) Κουμπαρά δανεικών 20 δισ. ευρώ με επιτόκιο μόλις 0,8% β) Συμφωνία σαρωτικών μεταρρυθμίσεων για να αλλάξει το κομματικό, πελατειακό κράτος – τέρας των πολιτικών.
Τότε οι αγορές θα έβλεπαν μια Ελλάδα που έχει αποφασίσει να συνετιστεί, μια Ελλάδα σταθερότητας που δεν θα κινδυνέψει από ο,τιδήποτε, μια Ελλάδα που ΑΛΛΑΖΕΙ.
Το σενάριο της βίαιης εξόδου τον ερχόμενο Αύγουστο μόνο και μόνο για να έχει η κυβέρνηση ένα προεκλογικό ψευδέστατο αφήγημα ότι δήθεν τα κατάφερε έχει έναν τρομακτικό κίνδυνο: Η χώρα να πέσει και πάλι έξω οικονομικά και να αρχίσει μια δεύτερη εποχή μνημονίων σε συνδυασμό με νέα μέτρα φόρων και περικοπών.
Με μια τυφλή έξοδο τον Αύγουστο στρίβουν και πάλι τη χώρα προς τα βράχια. Αλλά αυτό δεν κάνουν κάθε τόσο οι Έλληνες πολιτικοί, στα εννιά χρόνια των μνημονίων;